Dziękuję Gabriel. Mam taką nadzieję...

Postawa Józefa na tym obrazie, to takie "zachodzę w głowę". Maria faktycznie tak jak napisała ainolatak.

A ja myślałem zupełnie inaczej. Dramat zderzenia się z rzeczywistością. Idealny moment na zawierzenie Panu.

Twoja twórczość porusza i sprawia radość.

"Kadr" na jaki zdecydowałam się to moment tuż po zwierzeniu się św. Maryji i piewrsza reakcja Jej małżonka. Być może dramat tej chwili jest aż nadto wyrazisty, w sumie zależało mi żeby tak było (czytelnie  jasno jak w Biblii Pauperum)

Ks. Andrzej Klimek (fragment cytatu)

(...) smutek, jaki ogarnął św. Józefa na wieść, że Najświętsza Dziewica jest brzemienna i zastanawiał się nad jej odprawieniem. Jednakże smutek ten ustąpił wielkiej radości, kiedy anioł oznajmił mu, że powinien pozostać z Maryją, ponieważ jej Dziecię jest Synem Bożym. Co prawda uważał się za niegodnego wykonywania tak wielkiego zadania, jakim było sprawowanie opieki nad Maryją i jej Dzieckiem, ale pokornie zaakceptował rolę, jaką Bóg mu przeznaczył do odegrania.

"A ja myślałem zupełnie inaczej. Dramat zderzenia się z rzeczywistością. Idealny moment na zawierzenie Panu"

Dokładnie tak. Dziękuję bardzo Jerzy!

Polecam moją autorską stronę www.slodkowska.pl ;link galerii, który Pan zamieścił prezentuje tylko fragment mojej twórczości i w sumie nie wiem dlaczego, bo już z tą galerią nie współpracuję.

Dziękuję za komentarz i pozdrawiam.

Ta determinacja jest doskonale widoczna w tej zastygłej pozie właśnie. Bez histerii czy zbytniego dramatyzmu.

Co do tych 9 miesięcy myślę, że to nie były miesiące pełne codziennej ekstazy i radości wyłącznie. Szczególnie dla Józefa.

Tu się miesza boskość z człowieczeństwem również i wolą człowieka. Oto Józef, sprawiedliwy, jak go określa Biblia, człowiek (co oznacza nie tylko sprawiedliwość i prawość wobec ludzi, ale też przestrzeganie żydowskiego i poddawanie się woli boskiej) dowiedział się od Maryi, albo jej ciotki, że ta bogobojna i dziewicza dziewczyna, którą ma poślubić jest brzemienna. Delikatnie mówiąc zdziwił się… Z jednej strony pewno stara się jej uwierzyć, z drugiej strony - przecież to niemożliwe. Powinien ją odprawić. Ale jest sprawiedliwym człowiekiem i wie co spotka taką kobietę. Waha się, martwi, obawia. Wtedy przychodzi do niego Anioł z pocieszeniem, który mówi, że rzeczywiście Maryja nie kłamie, poczęła z Ducha Świętego. A twoją misją jest adoptować Dziecko i nadać mu imię Jezus.

Greccy Ojcowie Kościoła mówią o świętym lęku. Właśnie o tym, że Józef mógł się obawiać, czy jest godzien, by być z Matką Boga.

Po tym śnie Józef wie już, że to prawda, a ponieważ jest posłuszny Bogu podejmuje się misji. Ale czy nie ma chwil kiedy lęka się jak ma traktować teraz Maryję – przecież nie jest Ona oblubienicą jego a Boga! Czy ma się zbliżyć do niej, dotknąć, czy być bardziej czy mniej uniżony? Jak i o czym rozmawiać? Mówić o jego błachych kłopotach stolarza?

Myślę, że człowiek dlatego właśnie jest człowiekiem, bo ma wolną wolę a to związane jest również z chwilami zwątpienia czy obaw. Może sie mylę, ale z dnia na dzień nie zostaje się świętym i radosnym jak skowronek chyba. A potem przez kolejne dni i tygodnie . Obawy i troski jak wychować Syna Boga myślę, że mogły w Józefie być. Mógł tylko zawierzać swoje obawy Bogu, który je rozwiewał i napawał radością. Ale św. Józef każdego dnia raz może w euforii raz w tych obawach udowadniał sobie jako człowiekowi i nam, patrzącym na niego, że wykonał świętą misję, nie zwątpił, nie stracił wiary. Jest świętym.

A Maryja? Była pewna za siebie,. Anioł Gabryjel powiedział przecież, że „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym." Bóg osłoni, ale czy ją samą i dziecko? Przecież nic nie wspominał o jej ziemskim mężu. Wciąż będzie z nią Józef? Podoła? Przecież jej też na nim zależało i z dnia na dzień nie stała się obojętna, pozbawiona szacunku. Zwątpi? Nie ma sprawy... Bóg przecież mnie osłoni tak czy inaczej…

Dlatego myślę, że kolejne miesiące były niesamowite, ale też trudne w kontekście nowej sytuacji, po ludzku trudnej i ludzkich obaw.
 

Nie powinniśmy zapominać, że „Bóg przygotowuje ludzi powołanych do jakiegoś dzieła i kieruje nimi w ten sposób, by stali się zdolni do jego wykonania" (zapraszam do przeczytania całości zawartej w poniższym linku)

https://opusdei.org/pl-pl/article/7-niedziel-sw-jozefa/

Dziękuję Agnieszko za komentarze! Wracaj szybko do zdrowia! Pozdrawiam.

Tak, u pani Agnieszki wszystko w dłoniach.

Bardzo mi się podoba Pani interpretacja :) Pozdrawiam serdecznie i dziękuję.

Jak zwykle świetnie.

Chyba wcześniej jeszcze nie widziałem przedstawienia tej sceny w sztuce.

Po ludzku patrząc, to ta pięść jest zaciśnięta do walki. Po to, by uderzyć tego winnego, który nie dopilnował Maryi, gdy była u Zachariasza i Elżbiety. I napięcie mięśni na drugiej ręce gotowe do natychmiastowej reakcji na konkurencie. Jeszcze nie wiedział, że to Duch Święty.

I smutek w oczach Józefa. Przedstawiony MISTRZOWSKO!

Cieszę się, że obraz się Panu podoba :)

Twój obraz lepszy.

A ja "czytam" z Pani obrazu, ze...

... Jozef  "godzi sie" ze stanem brzemiennym Maryi... widac, ze obydwoje sie miluja i szanuja... ale On sie boi o reakcje tzw. otoczenia, boi sie ludzkich jezykow, braku zrozumienia i akceptacji...

... tak czy owak - jak juz Malwina wczesniej napisala - obraz do kontemplacji... piekny  !!!