Szkoda. Zachęcam do odwiedzenia wystawy w innym terminie, bo tym razem pokazuję bardzo różne obrazy, także z cyklu japońskiego, francuskiego i kilka norweskich prac :)

Wydaje mi się, że na śmierć obraził Pan całe Chiny i całą Japonię.

Piękne, no i gratuluję!

Wypracowalas, Agnieszko, swój styl w malarstwie, który nawet ja rozpoznaję! Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia! 

Basiu bardzo Ci dziękuję za miłe słowa! Pozdrawiam serdecznie :)

Myślę, że nie ma większej pogardy wśród wszystkich ras i narodów, jaką żywią do obcych Japońce i Chinole. Oni się ładnie uśmiechają, są wychowani na zewnątrz, ale.....niech Pan poobserwuje ich np. jak robią zakupy w marketach, na stoiskach z warzywami i owocami. Widziałem i to mi wystarcza, choć bliski kolega otarł się prywatnie o kilku Japońców i wie, że oni mają tak naprawdę każdego białego (o czarnych nawet nie ma co gadać) w 4 literach. Nas ratuje tylko to, że oni w swej pogardzie są strasznie zaślepieni, a więc i głupi - srąd służą od wieków jako narzędzie do utylizacji pewnych problemów, a po oczyszczeniu bierze się ich pod obcas. 

Kultura azjatycka jest w swym najtwardszym jądrze okropnie prymitywna, choć buduje się na tym jądrze bardzo wyrafinowane struktury - dla zmylenia frajerów (choćby takiego John'a L.). 

Jednoznacznie zidentyfikowałem  postaci na obrazie Pani Agnieszki jako Japoczyków. Obraz bardzo czytelnie  oddaje ich swoiste, rozpoznawalne zachowanie w grupie, także ubiór jest charakterystyczny dla japońskiej klasy ludzi wykształconych, mających kontakt z cywilizowanym światem. Każda z tych postaci prezentuje  swoistą powściagliwość , moze nawet ascetyzm w kontaktach z otoczeniem - to wyraźnie tu widać. Chińczycy sa hałaśliwi, gadatliwi, przy czym ta cecha w grupie staje się  dla Europejczyka po prostu drażniąca, nie mają przy tym zupełnie poczucia emocjonalnej strefy bezpieczeństwa. Japończycy zupełnie odwrotnie - i tu na obrazie jest to świetnie uchwycone. 

Spokój, kontemplacja, rozwaga.

Świetny,  nastrojowy obraz...

Myślę, że obraz z Japończykami warto odkryć według klucza tytułu z wystawy. Z tego względu można go nazwać sztandarowym. Autorka przedstawia różne barwy od białej do czarnej, a z kolei każda z nich rozkwita szerokim bukietem odcieni. Centralnymi postaciami obrazu są ludzie, a kolor i miejsce są tylko przypadłościami, które istnieją na tych ludziach. Każdy z ludzi jest podmiotem swoich myśli, słów i działania, a nie częścią czegokolwiek. Wydaje mi się, że Autorka bardzo dobrze właśnie to, co jest istotne, przedstawiła.

Podzielam  Pana  komentarz,

Dziękuję za Pana wspaniały komentarz. Nie jestem specjalistą od Japonii i Japończyków, choć odwiedziłam ich kraj dwa razy. Poznałam wiele osób i miałam okazję przyglądać się im z bliska, obserwować zwyczaje, w niektóre zostałam starannie wprowadzona (np. etykieta podczas wizyty u mistrza ceramiki w Bizen, który jest "dobrem narodowym Japonii"). Od dzieciństwa ciągnie mnie do tego co japońskie, chyba od czasu kiedy w tv obejrzałam serial "Shogun" :)

Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam.

Bardzo ojcu dziękuję za komentarz. Załączam tekst jaki napisałam do folderu tej wystawy, który jednak nie zostanie załączony; organizatorzy postanowili dać wiecej zdjęć obrazów oraz tekst kuratora. Poniżej mój tekst:

"Dlaczego taki tytuł wystawy? Wystarczy przyjrzeć się obrazom; każdy z nich kryje w sobie jakąś historię. Maluję rzeczy, widoki i ludzi, wszystko to, co nie jest mi obojętne. Jednocześnie chciałabym jak najpełniej zaprezentować się Państwu od strony malarskiej i pokazać różnorodność mojego dorobku artystycznego.

Specjalizuję się w malarstwie olejnym, tematem moich prac są: pejzaż, martwa natura i postać. Od zawsze fascynowały mnie obrazy mistrzów epok minionych. Genialne dzieła malarskie jakie powstały w przeszłości były zasługą znakomicie opanowanego rzemiosła przez artystów oraz ich wyjątkowej wrażliwości. Niebywała umiejętność widzenia koloru w naturze, a także niesamowita biegłość mieszania farb i odtwarzania kolorów na palecie jest wynikiem wieloletniej nauki i obserwacji. Nie mniej ważną umiejętnością jest odnajdywanie relacji barwnych pomiędzy „bohaterami” obrazu. Świadomość różnic w nasyceniu koloru, różnic w temperaturze barwy, koncentracja i intensywność tego co w świetle, chłodna tonacja tego co w cieniu, niewyraźne kontury tego co w oddali.

W hołdzie starym mistrzom, a także z szacunku dla odbiorcy staram się tworzyć obrazy pełne piękna i harmonii.

W pewnym wieku dochodzi do głosu sentyment. Zaczynamy tęsknić do miejsc, które kojarzą się nam z dzieciństwem, młodością, nawet konkretnym wydarzeniem. Moje pejzaże, śmiem twierdzić, są naprawdę dobre, bo maluję je sercem. Te wszystkie przeniesione na obrazy miejsca nie są mi obojętne. Myślę, że odbiorcy to czują. Widzą, że ten konkretny pejzaż coś dla mnie znaczył, że został przez mnie zaobserwowany w najwyższym stopniu, przetrawiony, emocjonalnie potraktowany. Lubię obserwować zmieniającą się pogodę i lubię malować różne jej stany, jak również różne pory roku i pory dnia - to nasyca obraz dodatkowymi smaczkami wizualnymi.
Nie ma koloru bez światła. W nocy wszystko staje się czarno - szare, pozbawione barwy i temperatury. Te same rzeczy, otoczenie, postacie, słowem wszystko nagle ożywa w świetle. Są różne rodzaje światła; naturalne - pełne słońca i to zza chmur, a także to zupełnie sztuczne. Ten sam kolor inaczej wygląda w jaskrawym słońcu, inaczej w cieniu, jeszcze inaczej przy świetle żarówki czy świecy. Bez specjalnych poszukiwań można chłonąć niemal każdą rzecz na świecie i odnajdywać coraz to nowe barwy przy zmieniającym się świetle dnia. Kiedy tak patrzę na oświetlony obiekt, przedmiot, kwiat, cokolwiek, już w myślach odkręcam tubki z farbami, wyciskam na paletę, mieszam ze sobą…

Także wspomnienie można ubrać w światło i kolor. To dzięki obrazom pewne zdarzenia powracają i stają się niemal namacalne. To także dzięki obrazom możemy pielęgnować w sercu wspomnienia, przywracać utracone chwile, miejsca i osoby. I to wszystko za sprawą jednego widoku, jednego obrazu.

Droga malarstwa tradycyjnego jaką obrałam, nie jest drogą łatwą. Zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę wiele konkurencyjnych nowoczesnych technik i technologii  XXI wieku. Całe szczęście nadal wiele osób potrafi docenić fakt, że oryginalny obraz malowany w technice tradycyjnej jest rzeczą unikatową i niepowtarzalną."

W StAR zainteresowali się moim malarswtem religijnym i zostałam poproszona o napisanie tekstu, o tym jak obraz powstawał. Mnie jest bardzo miło, zwłaszcza że o malarstwie religijnym nie mówi i nie pisze się zbyt wiele.

Dziękujemy i my pozdrawiamy serdecznie!